این بنای تقریباً مستطیل شکل در جهت شرقی – غربی در شمال کاروانسرای صفوی بیستون و رو بروی فرهاد تراش، در زیر جاده قدیمی همدان – کرمانشاه قرار دارد. این بنا از دو بخش تشکیل شده است: بخش شرقی به ابعاد ۸۵×۸۰ متر، دیوارهای پیرامونی به عرض ۴۰/۲ متر دارد. ورودی این بنا در ضلع شرقی است. بخش غربی به ابعاد ۴۴×۵۵ مترف از طریق یک ورودی به بخش شرقی مرتبط می شود. این بخش در حقیقت حیاط خلوت مجموعه را شکل می دهد. نمای روکار دیوارهای بنا به وسیله بلوک های سنگی تراشیده و قسمت داخلی دیوارها با لاشه سنگ و ملاط گچ ساخته است.


در دیوارهای بیرونی این بنا به فواصل معین، پشتبندهای مستطیل شکلی به طول متوسط ۱۰/۳ متر ایجاد شده است.دقتی که حجاران در تراشیدن سنگهای مزبور به عمل آورده اند حیرت آور است.سنگها به حدی صاف و صیقل داده شده اند که بدون ملاط دقیقا”بر روی یکدیگر نصب شده اند. بر روی برخی از بلوک های سنگی این بنا، نشانه هایی از حجاران ساسانی دیده می شود. کاوش های باستان شناختی نشان می دهد این بنا در دوره ساسانی به صورت نیمه کاره رها شد و در آن زمان فقط دیوارهای پیرامونی آن ساخته شد. مورخین اشاره می کنند که خسرو پرویز قصد داشت این کاخ را تکمیل کند. در دوره ایلخانی با ساخت شصت و چهار اتاق در داخل بنا،با آجر، از آن به عنوان کاروانسرا استفاده شده است. این کاروانسرا پس از وقوع زلزله ای در ناحیه فرو ریخته و فقط سنگهای زمان ساسانی آن باقی مانده است.